20 lat cirkowirusa świń typu 2: co się zmieniło?

Jako badacz czuję się zaszczycony, że mogłem uczestniczyć w tym wszystkim od momentu pojawienia się tej choroby, po opracowanie skutecznego narzędzia, takie jak obecne szczepionki.

Młodsi weterynarze znają PCV-2 tylko jako jedno ze szczepień rutynowo podawanych ponad 95% zwierząt, ale ci z nas, którzy byli w zawodzie od początków odkrycia choroby, wciąż pamiętają: kontrola zakażenia PCV-2 po wdrożeniu szczepionki położyło kres wątpliwościom, że PCV2 odgrywała główną rolę w tej chorobie, ale mamy do czynienia z chorobą wieloczynnikową, w której warunki środowiskowe, gęstość obsady, a zwłaszcza genetyka odgrywały bardzo ważną rolę.

Czy epidemiologia PCV-2 uległa zmianie w związku z powszechnym i ciągłym stosowaniem szczepionki?

Tak, musimy wziąć pod uwagę, że szczepionka okazała się bardzo skutecznym narzędziem i jest stosowana w ponad 90 -95% gospodarstw w krajach europejskich, USA, Kanadzie i wielu innych.

Ale w biologii robienie nawet tych samych czynności nie zawsze daje takie same rezultaty.

Dalsze szczepienia w gospodarstwach doprowadziły do obniżenia presji infekcji. Przy mniejszej liczbie krążących wirusów niektóre zwierzęta dochodzą do końca okresu tuczu seronegatywne. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że ta sama sytuacja może wystąpić u loszek remontowych, rośnie odsetek podatnych zwierząt w populacji. Te podatne samice powodują dwa główne problemy:

• prosięta są narażone na zwiększone ryzyko zakażenia PCV-2 w macicy lub w okresie porodu
• ochrona siarowa, którą zapewniają swoim prosiętom, jest mniejsza.

Połączenie tych dwóch faktów oznacza, że % prosiąt zaraża się już po 3-4 tygodniach, kiedy to wiele gospodarstw szczepi swoje prosięta przeciwko PCV-2. W takich przypadkach szczepienia przeprowadza się zbyt późno, a niektóre zwierzęta rozwiną chorobę kliniczną wcześnie (w wieku 6-8 tygodni). Należy jednak zauważyć, że taką sytuację zaobserwowano tylko w kilku gospodarstwach, ponieważ liczba gospodarstw, w których obserwuje się cirkowirozę pomimo szczepienia, jest bardzo niska.

Powszechne stosowanie szczepionki PCV-2 doprowadziło do zmiany epidemiologii wirusa i prezentacji klinicznej choroby w niektórych gospodarstwach.

Problemy te nie ograniczają się wyłącznie do potomstwa loszek. Jeśli weźmiemy próbki od samic hodowlanych w różnym wieku, zobaczymy wyniki od wysoce seropozytywnych do całkowicie seronegatywnych, ze znaczną zmiennością. To właśnie jest znane pod pojęciem teorii subpopulacji, w której mamy zwierzęta podatne i odporne w tej samej populacji.

Czy uważasz, że istnieją kliniczne przypadki cirkowirusa w gospodarstwach, które prowadzą szczepienia? Czy to porażka szczepionki czy błąd protokołu szczepień?

Nie znam żadnego przypadku w literaturze naukowej ani nie miałem żadnych dowodów na brak skuteczności szczepionki w tym sensie, że szczepionka nie obejmowała spektrum odpornościowego w celu kontrolowania infekcji. Myślę, że niepowodzenia protokołu szczepień są bardziej związane z podaniem szczepionki w niewłaściwym czasie dla konkretnego gospodarstwa.

Kiedy coś przestaje działać, co działało w przeszłości, ważne jest, aby wprowadzić kontrolowane zmiany, abyśmy mogli dojść do właściwych wniosków.

Jeśli uważamy, że mogą pojawić się problemy z powodu tej zmienności poziomu odporności zwierząt hodowlanych, o której wcześniej wspomniałem, możemy rozwiązać to w stosunkowo prosty sposób, ponieważ na szczęście mamy do tego odpowiednie narzędzia.

Każde gospodarstwo musi ocenić swoją sytuację w celu ustalenia najlepiej dopasowanego programu, który może obejmować:

• Dążenie do ogólnego wzrostu poziomu odporności loch hodowlanych, aby odporność stada hodowlanego była znormalizowana w górnym zakresie.

  • poprzez rutynowe szczepienia loszek przeciwko PCV2 i/lub
  • "dywanowe" szczepienia wszystkich loch i loszek
• Dopasowanie, jeśli trzeba, wieku szczepienia prosiąt

Są farmy, które utrzymają ten sam protokół szczepień i nigdy nie będą mieć problemu. Musimy pamiętać, że cirkowirus jest chorobą wieloczynnikową i że genetyka, zarządzanie, stan zdrowia itp. każdej farmy, a także dynamika samego PCV-2, wpłyną na prawdopodobieństwo zaobserwowania objawów klinicznych lub subklinicznych.

Jak zmieniły się protokoły szczepień?

Dzisiaj szczepienia loszek w ramach protokołu aklimatyzacyjnego stają się powszechną praktyką i wiele zintegrowanych firm już to wdrożyło. Loszki otrzymują dawkę szczepionki jeszcze gdy są prosiętami, a następnie są ponownie szczepione w ramach planu aklimatyzacji.

Niektóre gospodarstwa wprowadziły szczepienie stada hodowlanego jako szczepienie ogólne lub rutynowe podczas cyklu reprodukcyjnego. Celem jest wyrównanie poziomu odporności w stadzie loch w górnym zakresie.

Każda zmiana protokołu spowoduje zmianę poziomu przeciwciał w populacji. Czas szczepienia lochy wpłynie również na poziom odporności, który zostanie przekazany prosiętom. W niektórych przypadkach wiek, w którym prosięta są szczepione, powinien być odpowiednio dostosowany.

Szczepienie samic hodowlanych pod koniec ciąży wytworzy bardzo wysoki poziom przeciwciał, a to również oznacza bardzo wysoki transfer odporności na prosięta. Prawdą jest również, że szczepionki PCV-2 mają potencjał przezwyciężenia odporności matczynej, w przeciwieństwie do innych patogenów, ale jest to ograniczone, więc czas szczepienia prosiąt musi być odpowiednio zrównoważony.

W innych sytuacjach, w których pomimo zaszczepienia diagnozowana jest choroba cirkowirusowa świń, zastosowana strategia polega na zmianie czasu szczepienia prosiąt, na wcześniejszym szczepieniu. Musimy pamiętać, że prosięta są już odporne w macicy od 70 dnia ciąży, dlatego szczepienie bardzo młodych zwierząt nie powinno stanowić problemu na poziomie immunologicznym.

Co powiesz komuś, kto uważa, że ma kliniczny problem PCV-2 w swojej farmie?

Pierwszą i najbardziej podstawową rzeczą jest ustalenie, że naprawdę mamy do czynienia z problemem PCV-2, i aby to zrobić, musimy postawić prawidłową diagnozę na podstawie tego samego systemu, który został ustanowiony ponad 20 lat temu.

• Objawy kliniczne takie jak spowolniony wzrost i wyniszczenie.
• Obecność typowych zmian mikroskopowych tkanki limfatycznej
• Wykrycie PCV-2 w zmienionej tkance limfatycznej.

Wysłanie odpowiednich zwierząt/próbek do laboratorium jest nadal niezbędne do prawidłowej diagnozy. Informacje diagnostyczne dostarczane przez inne narzędzia, takie jak ilościowy PCR, dostarczają pewnych wskazówek i będą zależeć od tego, kiedy próbki zostaną pobrane. Ponadto każdy PCR ma swoją własną charakterystykę i nie ma bezpośredniej korelacji między wartością PCR a obecnością choroby.

Jeśli problem z PCV2 zostanie potwierdzony w zaszczepionym gospodarstwie, zalecam sprawdzenie poziomu przeciwciał u prosiąt w momencie szczepienia, ponieważ być może szczepienie powinno zostać przeprowadzone znacznie wcześniej, a może poziom wyjątkowo wysoki i wskazane byłoby opóźnienie tego szczepienia. Oznacza to, że w tych problematycznych gospodarstwach konieczne byłoby zindywidualizowane badanie terenowe w celu ustalenia najlepszego protokołu szczepień.

Aby to zrobić, weterynarze dysponują narzędziami takimi jak PCR lub ELISA. Chociaż zawsze mówimy, że narzędzia te nie są przydatne do diagnozowania choroby PCV-2, są one bardzo przydatne do monitorowania infekcji. Badanie poziomu zmienności w populacji hodowlanej pomaga nam ocenić, czy istnieją subpopulacje, i zaleca się wdrożenie strategii ujednolicenia statusu odpornościowego stada hodowlanego.

Modyfikacja programu szczepień wymagałaby wprowadzenia szczepień u zwierząt hodowlanych i / lub wcześniejszego szczepienia prosiąt lub obu strategii, aż do czasu gdy loszki prowadzone nowym protokołem zostaną wprowadzone do rozrodu.

Czy uważasz, że kontrolujemy subkliniczną infekcję PCV-2?

Trudno powiedzieć. Być może sporadyczne przypadki chorób klinicznych, które widzimy, to tylko wierzchołek góry lodowej. Mogą istnieć gospodarstwa, w których nie ma bardzo wyraźnych objawów klinicznych i nie wykorzystują w pełni możliwości jakie dają szczepienia, ze względu na wspomniane wyżej zmiany w epidemiologii wraz z ich nieodłącznym poziomem ryzyka opartym na wszystkich tych elementach wieloczynnikowych (genetyk , hodowla, gęstość obsady, status zdrowia itp.).

Jedną rzeczą, o której musimy pamiętać, jest to, że kiedy wprowadzono pierwsze szczepionki PCV-2, zaskakujący był nie tylko ich wpływ na chorobę kliniczną, ale przede wszystkim na wydajność zwierząt ze względu na wpływ wywołany przez infekcja subkliniczną, której nie rozważaliśmy. Gdyby to ulepszenie wskaźników produkcji zostało skwantyfikowane ekonomicznie, być może zauważylibyśmy, że ma on wpływ ekonomiczny większy niż spowodowany chorobą kliniczną.

Jakie będzie kolejne wyzwanie w radzeniu sobie z PCV-2?

Chociaż wciąż jest wiele elementów do zbadania dotyczących samego wirusa, dzisiaj kontrolowanie PCV-2 nie jest wyzwaniem. Mamy doskonałe narzędzia do jego kontroli, a jeśli zauważymy, że nie działają tak, jak wcześniej, musimy zastanowić się, dlaczego tak się dzieje, dysponujemy technikami i wiedzą.

To, co moglibyśmy uznać za wyzwanie, to wiedza o tym, jakie zmiany powinniśmy wprowadzić w gospodarstwach, które szczepią, ale u których zdiagnozowano sporadyczne przypadki cirkowirusa świń zgodnie z klasycznymi kryteriami.