0
Cirkowirus świń typ 2 (PCV2) jest wiązany z kilkoma chorobami we wszystkich fazach produkcji ogólnie znanych jako choroby związane z PCV2 (PCVAD). Świnie zakażone PCV2 sieją wirus ze wszystkimi wydzielinami ciała i dlatego transmisja pozioma jest tak ważna. Zakażenia PCV2 u warchlaków zostały dość dokładnie zbadane w warunkach doświadczalnych i terenowych. Dotychczas jednak istnieje wiele pytań odnośnie roli zakażeń PCV2 w stadzie loch. Poniższy tekst stanowi podsumowanie aktualnej wiedzy odnośnie pytań lekarzy i hodowców na temat zaburzeń w rozrodzie związanych z PCV2.
Czy zaburzenia w rozrodzie związane z PCV2 są ważne i jak często występują?
Zaburzenie w rozrodzie w stadach loch mogą być wywołane przez zakażenie zarodków i płodów wirusem PCV2 obecnym we krwi (wiremia) samicy. Skutkiem tego może być wczesna śmierć zarodków, ronienie lub obniżona wydajność rozrodu objawiająca się zmniejszeniem liczebności miotów i zwiększoną liczbą mumifikatów (Ryc. 1). Zaburzenia rozrodcze związane z PCV2 występują u wrażliwych, ciężarnych samic po zaniku ich odporności biernej. Ponieważ PCV2 występuje powszechnie, prawdopodobnie za wyjątkiem nowo zasiedlanych loszkami stad zarodowych, liczba wrażliwych zwierząt w stadach jest niska i zaburzenia w rozrodzie są często trudne do rozpoznania ze względu na niską liczbę samic, których wystąpiły objawy infekcji.
Ryc. 1. Miot lochy doświadczalnie zakażonej PCV2 w czasie inseminacji. Uwagę zwraca małą liczebność miotu i obecność dwóch mumifikatów.
Jak można rozpoznać zaburzenia rozrodcze wywołane przez PCV2?
Wirus PCV2 może być obecny w surowicy zakażonej samicy przez kilka tygodni ciąży i płody mogą ulec zakażeniu w różnej fazie rozwoju co prowadzi do rodzenia mumifikatów o różnej wielkości i martwych prosiąt. Zwykle wzrost liczby zmumifikowanych płodów jest zauważalny. Należy pamiętać, że loszki, u których do tego doszło najprawdopodobniej uległy już serokonwersji i wyeliminowały PCV2 z krwi. Dlatego też postępowanie rozpoznawcze powinno dotyczyć płodów lub prosiąt. Najdokładniejszym narzędziem rozpoznawania zaburzeń w rozrodzie wywołanych przez PCV2 jest wykazanie antygenu lub DNA wirusa w tkankach płodowych, a szczególnie w obrębie zmian mikroskopowych w sercu. Ponieważ zmiany te mogą występować tylko u niektórych płodów próbki należy pobrać od kilku prosiąt z miotu.
Czy bezobjawowe zakażenia PCV2 u noworodków są powszechne?
Nasza grupa jak i inni autorzy wykazali, że w stadach loch o wysokim statusie zdrowotnym obecność wirusa PCV2 we krwi nowo urodzonych prosiąt może się wahać od 16% do 71%. Nasze doświadczenie wskazuje, że obecność DNA PCV2 w surowicy noworodków lub ssących prosiąt jest raczej często spotykana.
Co oznacza dodatni wynik PCR w kierunku PCV2 u noworodka, dla świni i całej grupy?
Chociaż kliniczna postać zakażenia PCV2, czyli PCVD, jest zwykle obserwowana u warchlaków, uważa się, że to lochy ułatwiają utrzymywanie się zakażenia w stadzie przez zakażanie prosiąt przed, lub wkrótce po urodzeniu. Skutkuje to transmisją infekcji PCV2 na warchlaki i utrzymywaniem się jej w tej grupie. Wiremiczne prosięta, tzn. prosięta, u których testem PCR wykrywa się w we krwi DNA wirusa, sieją go do środowiska i zakażają wrażliwe zwierzęta. Jest to szczególnie istotne w sytuacjach kiedy grupy prosiąt z różnych źródeł trafiają do jednej warchlakarni. W takiej sytuacji wzrasta ryzyko transmisji genetycznie odmiennych szczepów PCV2. Chociaż w warunkach doświadczalnych nie wykazano różnic w zjadliwości szczepów PCV2, obserwacje terenowe sugerują, że zakażenie jednym szczepem PCV2 nie chroni przed nadkażeniem innym szczepem, i wystąpieniem objawów klinicznych. Ponadto PCV2 jest wirusem, który atakuje tkankę limfoidalną upośledzając odpowiedź odpornościową świń na zakażenie innymi drobnoustrojami lub szczepienia.
Co możemy zrobić aby zabezpieczyć przed, lub ograniczyć występowanie zaburzeń w rozrodzie wywołanych przez PCV2?
Szczepienie prosiąt przeciw PCV2 jest skuteczne w ograniczaniu występowania objawów PCVD. Ostatnio dużo uwagi poświęca się zabezpieczaniu świń poprzez szczepienie stada podstawowego. Dotychczasowe wyniki obserwacji na temat skuteczności takiego postępowania są sprzeczne, po części dlatego, że trudno jest ocenić efekty szczepień w populacjach zakażonych bezobjawowo. W jednym z badań terenowych nasz zespół wykazał, że szczepienie loch przeciw PCV2 przed inseminacją w istotny sposób zmniejszyło odsetek prosiąt zakażonych w chwili urodzenia. Ponadto, w warunkach doświadczalnych, w miotach od szczepionych loch rzadziej obserwowano zakażenia śródmaciczne a ilość PCV2 u zakażonych osobników była niższa. Dla oceny realnych korzyści ze szczepienia stada podstawowego przeciw PCV2, zarówno dla loch jak i ich potomstwa, konieczne jest przeprowadzenie dalszych badań.
