0
Rosnące wskaźniki śmiertelności wśród stad loch stały się w ostatnich latach globalnym powodem do niepokoju (ryc.1) (Sørensen i Thomsen 2017). Pomimo wysiłków mających na celu poprawę przeżywalności zwierząt, wiele wyzwań, przed którymi locha stoi w trakcie swojego cyklu życia sprawia, że trudno jest przełamać ten trend. Mimo to rośnie liczba dowodów na to, że dobrze zarządzana strategia żywieniowa jest ważną częścią rozwiązania tego problemu (Stalder i in., 2004; Feyera i in., 2018).
Dla rolników jest to pilny problem. Oprócz natychmiastowych strat finansowych, słaba przeżywalność loch wskazuje, że dobrostan zwierząt i wydajność mogą być zagrożone - czy to przez śliską podłogę lub przegęszczenie obsady, czy jako wynik selekcji genetycznej. Jednocześnie rolnicy muszą nadal maksymalizować wydajność produkcji, aby zaspokoić zapotrzebowanie rynku na mięso (AHDB 2021; Stein i in., 1990).
Presja rynku na przeżywalność loch
Znaczny popyt rynkowy ma nieunikniony wpływ na wydajność i długowieczność. Programy hodowlane zwiększyły zarówno liczbę żywych prosiąt urodzonych przez każdą lochę, jak i liczbę prosiąt, które przeżywają do odsadzenia. Z kolei lochy muszą być w stanie wykorzystać pełny potencjał odżywczy paszy, aby zapewnić optymalną produkcję mleka przy jednoczesnym zachowaniu własnego zdrowia fizycznego i wzrostu.
Chociaż wskaźniki przeżywalności różnią się w zależności od kraju, przyczyny, dla których lochy muszą być poddane ubojowi, są mniej więcej podobne (Eckberg 2022; Stalder i in., 2004). Jednym z wyraźnych globalnych trendów jest to, że wskaźniki przeżywalności są niższe wśród młodych loch niż starszych, a wiele loch jest wycofywanych z produkcji już po jednym do trzech miotów prosiąt. Częstą przyczyną są problemy z nogami, reprodukcją i wydajnością. Jednak nadal istnieje duża liczba loch, które umierają nagle z nieznanej przyczyny (Eckberg 2022; Hansen, 2022; Kongsted, 2019; Sørensen i Thomsen, 2017).
Różnica, którą robi pasza
Doświadczenie pokazuje, że dobra strategia żywieniowa w istotny sposób wpływa na zdrowie i dobrostan loch oraz możliwości wykorzystania pełnego potencjału długoterminowej wysokiej produkcji (Tybirk i in., 2014). Chociaż zawsze będą istniały lokalne różnice w dostępnych surowcach do produkcji pasz, potrzeba wysokiej jakości surowców jest wspólnym mianownikiem. Innymi słowy, surowce muszą być zarówno łatwo strawne, jak i zapewniać pełne pokrycie zapotrzebowania lochy na białko i energię.
Wysoka wydajność lochy przez całe życie zależy również od zawartości w paszy witamin i minerałów, które odgrywają kluczową rolę w funkcjonowaniu organizmu, w tym systemów enzymatycznych, funkcji tkanek i szpiku kostnego. Minerały takie jak wapń, fosfor i cynk są niezbędne do budowy mocnych kości. Ponieważ produkcja mleka zależy od stałego zaopatrzenia w minerały, nieodpowiednia ilość w paszy spowoduje zubożenie własnych zasobów mineralnych organizmu - w tym przypadku masy kostnej (Sørensen, 2019). Zwiększa to ryzyko wystąpienia problemów z nogami, które mogą być powodem wybrakowania lochy.
Przy tworzeniu strategii żywieniowej jednym z ważnych czynników ryzyka, które należy wziąć pod uwagę, są mikotoksyny, na które lochy są szczególnie wrażliwe. Obecne w różnych uprawach, stężenie mikotoksyn zależy od warunków pogodowych w danym sezonie. W paszy dla loch mikotoksyny mogą mieć znaczący negatywny wpływ na reprodukcję, a w szczególności na produkcję mleka (Kanora i Maes, 2009).
Wyróżniki dobrej strategii
Regularne odstępy pomiędzy karmieniami są kolejnym istotnym aspektem dobrej strategii żywienia (Stalder i in., 2004). Pobranie paszy przed oproszeniem, na przykład, zapewnia wystarczającą ilość energii i stabilny poziom glukozy we krwi. Oprócz przyspieszenia procesu oproszenia, dobre zaopatrzenie w energię pomaga zapewnić, że ostatnie prosięta w miocie urodzą się w dobrej kondycji, a ponadto zmniejszyć liczbę martwo urodzonych prosiąt (Feyera, 2018; Oliveira i in., 2020).
Ogólne cechy udanego zarządzania sektorami przeznaczonymi dla loch to sytuacja, gdy produkcja mleka jest optymalna, wskaźniki wzrostu prosiąt są wysokie, a lochy pozostają silne i zdrowe z dobrym potencjałem do dalszej produkcji. Grubość słoniny u lochy jest kluczowym wskaźnikiem dobrej kondycji i zdolności do produkcji dużej ilości mleka. Przy porodzie optymalna grubość słoniny wynosi 14-17 mm - i 13-16 mm przy odsadzeniu (Højgaard i Bruun, 2021). Nadmierna utrata masy ciała lub utrata tłuszczu na grzbiecie może skutkować mniejszą liczbą prosiąt w następnym miocie. Innymi słowy, locha powinna utrzymywać odpowiednie otłuszczenie. Wcześniejsze strategie żywieniowe powodowały, że loszki były zbyt ciężkie z wysokim procentem mięsa i niskim odsetkiem tłuszczu. Aby temu przeciwdziałać, dąży się do obniżenia zawartości białka w paszy dla loszek w połączeniu z ograniczonym żywieniem, aby odwrócić ostatni trend produkowania cięższych loch o krótszej długowieczności (Tybirk i in., 2014).
Kształtowanie korzystnego trendu
Jak pokazują światowe trendy, poprawa długowieczności i przeżywalności loch nie jest łatwym zadaniem. Liczne badania i testy nie przyniosły jeszcze rozwiązania tego problemu. Niemniej jednak, nie ma wątpliwości, że odpowiedź leży w długoterminowym podejściu holistycznym, obejmującym wszystkie czynniki wpływające na zdrowie, dobrostan i produktywność loch.
Dobrym punktem wyjścia jest kompleksowa strategia żywieniowa, która zaspokaja zmieniające się potrzeby żywieniowe w całym cyklu życia lochy - w połączeniu z korzystnymi warunkami życia, które wspierają zdrowie i dobrostan oraz odpowiedzialny program hodowlany.
