0
Obecnie stosowanie inseminacji zaszyjkowej ( Rys. 1) jest fait accompli. Stosuje się ją głównie przy zapładnianiu loch wieloródek, a jej popularność jest spowodowana prostotą, łatwością wykonania i dobrymi efektami. Skuteczne zastosowanie inseminacji zaszyjkowej loch wieloródek przekracza 95%. Ponadto technika ta pozwala na zmniejszenie dawki nasienia o połowę (1,500 × 106 plemników / 40 ml) a nawet dwie trzecie (1,000 × 106 plemników / 26 ml) w porównaniu do inseminacji tradycyjnej (3,000 × 106 plemników / 80 ml), z podobnymi wynikami płodności i plenności (Hernandez-Caravaca et al., 2012). Redukcja dawki powoduje znacze obniżenie kosztów, a także krótszy czas inseminacji, mniejsze straty wywołane wypływem nasienia z dróg rodnych i lepsze wykorzystanie knurów (Hernandez-Caravaca et al., 2012). Z drugiej strony inseminacja niewielką dawką, a co za tym idzie mniejszą ilością plemników w drogach rodnych samicy, wymaga dokładniejszego monitoringu i zachowania wysokiej jakości nasienia. Duża część plemników o małej ruchliwości lub z uszkodzeniami jest usuwana z wypływem z dróg rodnych- przynajmniej w przypadku inseminacji zaszyjkowej (Garcia-Vazquez et al, 2015;. Hernandez-Caravaca et al, 2015.).
Fot. 1. inseminacja zaszyjkowa widziana od strony macicy. i) Diagram pokazujący elementy kaniuli i umieszczenie endoskopu umożliwiajace uzyskanie widocznych zdjęć. ii) Obraz endoskopowy in vivo z wnętrza macicy podczas inseminacji zaszyjkowej: a) Obraz ukazujący szyjkę macicy widoczną od strony końca kateteru przed włożeniem kaniuli wewnętrznej; b) kaniula wewnętrzna zaczyna przechodzić przez kanał szyjki; możemy zobaczyć zamknięty kanał; c-d) po skurczach macicy kanał się otwiera co pozwala na wsunięcie kaniuli ; e-f) podczas penetracji szyjki kaniulą skurcze macicy ponownie następują, co powoduje ponowne zwężenie światła macicy.
Podczas gdy inseminacja zaszyjkowa loch wieloródek została szeroko opisana w wielu publikacjach naukowych, rzadko można spotkać doniesienia na temat wyników inseminacji loszek i jak dotychczas przeprowadzono niewiele badań na tej grupie zwierząt (Wykres 1). W 2014 r. Sbardella et al. opublikował badania porównujące wydajność inseminacji zaszyjkowej (1500 × 106 plemników / 45 ml) i inseminacji szyjkowej (3000 × 106 plemników / 90 ml) tylko u loszek pierworódek. W przypadku obydwu inseminacji uzyskano podobne wyniki dla plenności i płodności. 85% loszek pierworódek udało się zainseminować techniką zaszyjkową, chociaż wprowadzenie kaniuli u 30% zwierząt nastręczało problemów. Podobnie, Diehl et al., (2006) donosi o średnim/ dużym poziomie trudności u 45% inseminowanych pierworódek.
Wykres 2. Stopień zastosowania inseminacji zaszyjkowej u różnych typów loch.
Zastosowanie zaszyjkowej inseminacji u loszek jest obecnie bardzo ograniczone, o ile nie niemożliwe (Wykres 2). Jak dotąd przeprowadzono ograniczoną liczbę badań dotyczącą loszek. W naszym eksperymencie inseminacja zaszyjkowa z użyciem kateterów dla loch wieloródek była możliwa tylko w przypadku 25% loszek. Dimitrov et al. (2007) przeprowadził badanie dotyczące inseminacji zaszyjkowej u loszek jednak nie sprecyzował jakiego stopnia były problemy z inseminacją. W związku z tym należy poszukiwać nowych rozwiązań, alternatyw i modyfikacji, dostosowanych do konkretnego typu zwierząt. Podawanie niektórych leków, jak na przykład chlorowodorku wetrabutyny, przed inseminacją u tych zwierząt, u których inseminacja zaszyjokowa nie bła możliwa, skutkowała 34% wzrostem możliwości zastosowania tej metody inseminacji (Hernandez-Caravaca et al., 2013.). Mimo wprowadzonych udoskonaleń u tych zwierząt, jak i u niektórych loszek pierworódek głównym problemem jest słabo rozwinięty układ rozrodczy. Potrzebne są dalsze badania skupiajace się na tych grupach zwierząt, u których przejście wewnętrznej kaniuli jest problematyczne ze względu na wąskie światło macicy. Być może skłonią nas one do przemyślenia jaki sposób inseminacji będzie najlepszy u loszek, zaprojektowania odpowiednio dostosowanych kateterów lub stosowania innych technik inseminacji.
