0
Kontynuujemy dyskusję na temat podstaw oczekiwanej rentowności producentów trzody chlewnej w 2018 roku. W Stanach Zjednoczonych pod koniec stycznia oszacowano, że zyski w tym roku mogą być na poziomie 25 USD / sztukę i nie budzą zaskoczenia. Niezależnie od historycznych zysków osiągniętych w 2013 i 2014 r. w związku z PEDv, które zmniejszyły podaż o około 10% lub nawet więcej, należy wrócić do roku 2010, aby znaleźć rok, w którym osiągnięto rentowność oczekiwaną w 2018 r. Całkowita liczba tuczników poddanych ubojowi w USA w 2010 r. to nieco ponad 110 milionów sztuk o średniej wadze 272 lbs (123,4 kg) żywca. Na rok 2017 USDA ujawnia, że całkowity ubój wynosił 121,3 miliona sztuk, o średniej wadze 283 lbs (128,3 kg). Oczekuje się, że łączna produkcja na rok 2018 będzie 2-4 procent wyższa. Jednocześnie branża spodziewa się zysków, które były typowe w boomowej części cyklu "boom-bust" w latach pięćdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku, kiedy to produkcja świń często spłacała pożyczki w gospodarstwach rolnych dla wszystkich innych przedsięwzięć rolniczych, w tym upraw, bydła mlecznego i mięsnego.
Prognozy dotyczące paszy są kluczowym elementem rentowności i jak już wcześniej wspomniano, prognozy na 2018 r. to kontynuacja stosunkowo niskich i nietypowo stabilnych całkowitych kosztów paszy. Ostatnim razem zbadaliśmy sytuację dotyczącą kukurydzy iw tym miesiącu zwróciliśmy naszą uwagę na śrutę sojową, która wraz z kukurydzą są zazwyczaj preferowanymi głównymi składnikami w diecie świń i wspólnie w dużej mierze określają całkowity koszt paszy. Podczas gdy wiele innych ziaren i nasion oleistych można zastąpić zarówno mąką kukurydzianą, jak i śrutą sojową w diecie, każdy substytut ma zestaw problemów, które sprawiają, że są przeciętne, mniej pożądane.
Jak można się domyślać, wiodące na świecie plantacje kukurydzy są równocześnie wiodącymi producentami soi, ponieważ te dwie uprawy mogą przynosić pewne oszczędności w zakresie rotacji upraw, a charakterystyka terenu wymagana do uzyskania najwyższej produkcji obydwu jest podobna. Departament ds. Żywności i Rolnictwa USDA (FAS) informuje, że wstępne prognozy na lata 2016/2017 oraz 2017/2018 pokazują, że największa produkcja na całym świecie pochodzi z USA i Brazylii, idąc niemal łeb w łeb, z niewielką przewagą dla USA (120 milionów ton metrycznych (MMT) i 110 MMT), a następnie Argentyna (56 MMT), Chiny (14,2 MMT), Indie (10 MMT), Paragwaj (9,4 MMT) i Kanada (8 MMT).
Azja jako kontynent jest największym importerem soi na szeroką skalę, a Chiny przodują na poziomie krajowym. Szybka ekspansja i transformacja do nowoczesnych metod produkcji drobiu i trzody chlewnej w dużym stopniu napędza to zapotrzebowanie. UE-27 jest dużym importerem soi, a największe jej udziały mają kraje skoncentrowane na produkcji trzody chlewnej i drobiu (Holandia, Niemcy, Hiszpania, Francja i Włochy).
W ogólnym obrazie globalnych przepływów handlowych, Ameryka Południowa w znacznym stopniu eksportuje do Chin, Europy i Malezji, podczas gdy USA koncentrują się na Chinach, Meksyku i Japonii. Dlatego warunki w każdym z tych regionów, które mają wpływ na popyt, mogą mieć wpływ na ceny światowe. Warto zauważyć, że wielcy handlowcy towarowi finansują brazylijskie uprawy, dostarczając środków produkcji (a nie gotówkę) na podstawie kontraktu na produkcję, a następnie kontrolując ruch produktu do ostatecznych miejsc sprzedaży. W związku z tym organizują produkcję, taką jak genetyka, wykorzystanie składników, zbiór upraw, transport i dalsze przetwarzanie, takie jak mączka i olej jako zintegrowane jednostki. Takie rozwiązania w USA pasują do preferowanych cech genetycznych nasion producentów w regionach, w których można osiągnąć optymalny wzrost dla danej genetyki. Charakterystyka produktu jest dopasowywana do globalnego zapotrzebowania, dzięki czemu niewielka liczba firm koordynuje i realizuje globalną strategię biznesową w zakresie produkcji, transportu, zbioru, przetwarzania, eksportu i sprzedaży soi w soi.
Brazylia rośnie pod względem obsadzonego areału, podczas gdy Stany Zjednoczone rozwijają się wolniej za pomocą postępu genetycznemu i stopniowemu wzrostowi plonów. Zagadnienia związane z użytkowaniem gruntów są w Brazylii gorącym tematem, a znaczna część gruntów pod produkcję to dawne grunty leśne o ograniczonych górnych glebach i niższym długoterminowym potencjałem produktywności. Niemniej jednak, produkcja rośnie każdego roku, zwiększając globalną ilość ziaren paszy i jeśli gwałtownie wzrastająca produkcja zwierzęca spowolni, co wydaje się prawdopodobne w następnym roku, może gwałtownie się rozwinąć dramatyczna sytuacja nadpodaży. Wszystkie te warunki tworzą pośredni okres obfitości ziaren i nasion oleistych wykorzystywanych jako pasza dla zwierząt, umożliwiając niskie i stabilne koszty produkcji dla globalnych producentów zwierząt gospodarskich. Przesunięcie półkulowe większości produkcji generuje również co pół roku nowe uprawy, co zmniejsza długotrwałe okresy niskiej podaży w okresie niekorzystnej regionalnie uprawy lub w okresach wegetacji na jednej półkuli. Podobnie jak w przypadku kukurydzy, zapasy soi są bardzo duże, podobnie jak produkcja globalna, a wszystko to prowadzi do wyższej od oczekiwanej rentowności, jeśli wzrost zapotrzebowania na wieprzowinę będzie kontynuowany. Więcej na ten temat w przyszłym miesiącu.
