PRRS - Dlaczego nie mogę osiągnąć długoterminowej stabilności w moim gospodarstwie?

Najpierw musimy zacząć od zdefiniowania pojęcia „PRRS- stabilnej fermy”, ponieważ w terenie termin ten jest często stosowany nieprawidłowo w odniesieniu do różnych scenariuszy klinicznych i / lub epidemiologicznych. Stabilność w gospodarstwie osiąga się tylko wtedy, gdy ustaje obieg wirusa w stadzie hodowlanym, co z kolei prowadzi do zaprzestania transmisji przez łożysko, a prosięta rodzą się bez wirusa (Holtkamp i in., 2011). Dlatego farmę można uznać za stabilną tylko wtedy, gdy prosięta były systematycznie badanie i okazywały się ujemne po urodzeniu.

W terenie gospodarstwa często uważa się za stabilne, gdy nie obserwuje się objawów klinicznych wskazujących na chorobę. W tych gospodarstwach wirus często krąży w ograniczonym zakresie, wpływając na niewielką liczbę zwierząt hodowlanych i pozostając niezauważony klinicznie. Ta sytuacja, która może być klinicznie akceptowalna, jest niezwykle ryzykowna z epidemiologicznego punktu widzenia, ponieważ infekcja pozostaje aktywna w gospodarstwie i pozwala na zakażenie podatnych zwierząt wprowadzanych do obiektu, co z kolei może zaburzyć ustaloną równowagę i doprowadzić do wybuchu choroby. Na tego typu farmie będą okresowe wybuchy chorób, w przeciwieństwie do tego, co dzieje się na naprawdę stabilnych farmach.

Stała obecność wirusa w gospodarstwach może wynikać z kilku faktów. Jednym z czynników, który utrudnia wyeliminowanie PRRSV, jest jego stosunkowo wysoka zdolność do przetrwania w środowisku. Pomimo tego, że jest on otoczkowym wirusem RNA, którego stosunkowo łatwo dezaktywować w warunkach eksperymentalnych, w gospodarstwach często obserwowano, że utrzymuje się wystarczająco długo w skażonych obiektach, aby zarazić kolejną partię zwierząt wchodzących do pomieszczeń. W związku z tym może pozostać w porodówkach i może zarazić kolejne partie prosiąt, jeśli programy czyszczenia i dezynfekcji nie są wystarczająco drobiazgowe Może także utrzymywać się w sektorach ciążowych, powodując infekcję podatnych macior, które przebywają w zarażonych populacjach, nawet gdy są one teoretycznie stabilne, sądząc po braku objawów klinicznych u zwierząt hodowlanych.

Jednak pomimo wpływu, jaki może mieć przetrwanie wirusa w obiektach, dynamika infekcji u zarażonego zwierzęcia jest czynnikiem, który najbardziej niekorzystnie wpływa na niemożność osiągnięcia stabilności w gospodarstwie. Bardzo ważne jest, aby zawsze pamiętać, że kiedy zwierzę zostaje zarażone, okres wiremiczny jest stosunkowo krótki, zazwyczaj od 2 - 3 tygodni u dorosłych zwierząt do 4 - 6 tygodni u młodych zwierząt. Jednak po ustaniu wiremii wirus kontynuuje replikację, choć w ograniczonym zakresie, w niektórych narządach przez bardzo długi czas, głównie w układzie limfatycznym. Z tych obszarów może następnie być wydzielany i wydalany do środowiska i doprowadzić do przeniesienia patogenu na podatne zwierzęta (Batista i in., 2002). To sprawia, że ​​programy aklimatyzacyjne dla loszek remontowych są niezwykle trudne, ponieważ po zarażeniu zwierzę pozostaje zakaźne, czyli może wysiewać wirusa, przez bardzo długi czas. Szacuje się, że wirusa można znaleźć w tkankach zakażonych zwierząt co najmniej 8 miesięcy po zakażeniu (Wills i in., 2003). W konsekwencji ciągłe wprowadzanie zwierząt remontowych do gospodarstwa i niekontrolowane zakażenie ich podczas okresu aklimatyzacji przyczynia się do przetrwania wirusa w populacji.

Z drugiej strony musimy pamiętać, że ochrona krzyżowa między szczepami jest ograniczona, co oznacza, że wdrożenie programów szczepień jako jedynego środka kontrolnego nie wystarczy, ponieważ szczepionki nie są doskonałym narzędziem. Dlatego, chociaż programy szczepień są przydatne i konieczne do zapobiegania lub ograniczania nasilenia objawów klinicznych związanych z zakażeniem (Scortti i in., 2006), zmniejszają siewstwo wirusa (Pileri i in., 2017) i zmniejszają transmisję (Rose i in. , 2015), w większości przypadków same w sobie nie wystarczają do kontrolowania krążenia wirusów, a programom szczepień muszą towarzyszyć praktyki w zakresie zarządzania, które pomagają ograniczyć krążenie wirusów.

Oprócz tego, pojawienie się bardziej patogennych szczepów utrudnia stabilizację gospodarstw, ponieważ szczepy te są łatwiej przenoszone i w porównaniu do szczepów konwencjonalnych mają większą zdolność do uniknięcia odpowiedzi immunologicznej gospodarza (Trus i in. 2016), pozostając z czasem na stałe w gospodarstwie pomimo wysiłków, aby kontrolować ich obecność.

Wreszcie, kolejnym znaczącym czynnikiem jest możliwość bocznego rozprzestrzeniania się choroby. Czasami w uprzednio stabilnych gospodarstwach ponowne zakażenia są powodowane przez inne szczepy spoza gospodarstwa, które mogą wejść poprzez: zwierzęta wprowadzane do gospodarstwa, które zostały zarażone w gospodarstwie, z którego pochodzą lub podczas transportu; zakup zanieczyszczonego nasienia, co umożliwia zakażenie farmy biorcy ze względu na zdolność wirusa do rozprzestrzeniania się przez zakażenie drogą płciową; lub infekcja rozprzestrzeniana z aerozolem, co będzie bardziej prawdopodobne, im bliżej siebie znajdują się gospodarstwa, które mogą rozprzestrzeniać wirusa, i im większa zjadliwość szczepu.