Wiremia PCV2: wpływ na średnie dzienne przyrosty świń w okresie poodsadzeniowym

Konsekwencje zakażenia cirkowirusem typu 2 (PCV2) w fermie świń zależą od różnych czynników takich jak genotyp wirusa, droga transmisji, ilość wirusa, moment infekcji, obecność pewnych koinfekcji, element zarządzania, genetyka świni i jej układ odpornościowy. Ten artykuł skupia się na skutkach wysokiego poziomu PCV2 w surowicy warchlaków dla ich średnich dziennych przyrostów (ADGW).

Początkowo PCV2 opisano jako czynnik tak zwanej choroby związanej z PCV2 (PCV2-SD, wcześniej: poodsadzeniowy wielonarządowy zespół wyniszczenia – PMWS). Jednym z kryteriów diagnostyki tej choroby jest duża lub średnia zawartość PCV2 w obrębie zmian w tkance limfoidalnej. W konsekwencji zaproponowano zawartość PCV2 w surowicy (poziom wiremii) jako wskaźnik diagnostyczny PCV2-SD (wartość progową określono na między >10^4,7 a 10^7,4 kopii genomu PCV2 na ml surowicy, w zależności od laboratorium). Ponadto zaproponowano aby diagnostykę PCV2-SD na poziomie populacji wykonywać badając pule surowic, oceniając obraz kliniczny oraz analizując równocześnie występujące choroby. Od czasu upowszechnienia się szczepień przeciw PCV2, opisano tzw. subkliniczne zakażenia PCV2 (PCV2-SI). Jest to najczęściej występująca forma cirkowirozy i przebiega z niską do średniej zawartością PCV2 w organizmie, bez wyraźnych objawów klinicznych, lecz z zaburzeniami przyrostów, które najczęściej trudno zaobserwować bez głębszej analizy. Zarówno w przypadku PCV2-SD jak i PCV2-SI obserwuje się redukcję ADWG w okresie poodsadzeniowym. Ponieważ jednak ma to miejsce z różnym nasileniem, sugeruje się, że zawartość PCV2 w organizmie może być elementem kluczowym.

Fot.1. W fermach z PCV2-SD i PCV2-SI spotyka się świnie o zróżnicowanych przyrostach. Jedną z przyczyn jest różny poziom wiremii PCV2 po odsadzeniu.

W celu zilustrowania wpływu zawartości PCV2 na ADGW posłużymy się wynikami badań, w których oceniano zakażenie PCV2 pod kątem czasu i poziomu wiremii i jej wpływu na ADGW od 3 (odsadzenie) do 21 tygodnia życia (ubój). Badania przeprowadzono w dwóch fermach gdzie nie szczepiono przeciw PCV2 i obserwowano PCV2-SD i PCV2-SI. Wykorzystano trzy różne linie knurów do inseminacji 117 loch z obu ferm. Następnie wybierano po 1-2 świnie od lochy (60, 61 i 51 prosiąt, odpowiednio z linii knurów Pietrain, Pietrain x wielka biała i Duroc x wielka biała). Próbki krwi pobierano od prosiąt w 3, 9, 15 i 21 tygodniu życia i oceniano zawartość PCV2 w ilościowym teście PCR (qPCR). Świnie ważono w 3 i 21 tygodniu życia w celu obliczenia ADGW od odsadzenia do uboju. Poziom i czas utrzymywania się wiremii PCV2 i każdej świni obliczając pole powierzchni pod krzywą (AUC) wyznaczoną poniżej linii łączącej każdą wartość uzyskano w qPCR w każdym próbobraniu (Fig. 1).

Ryc. 1. Przykład obliczania AUC qPCR w kierunku PCV2 dla każdej świni (w tym przypadku nr 84).

Następnie AUC qPCR posegregowano do kategorii “ujemne lub nisko dodatnie” (dla wartości <10^4.3 kopii PCV2/ml surowicy), „średnio dodatnie” (≥10^4.3 to ≤10^5.3) i „wysoko dodatnie” (>10^5.3). Określano również płeć prosiąt, poziom serokonwersji dla PCV2 w dniu odsadzenia oraz wiek loch (liczba ciąż). Wykonano uogólniony model liniowy, który wykazał, że linia genetyczna knura i AUC qPCR były skorelowane z ADGW. ADGW dla każdej kategorii AUC PCR pokazano na ryc. 1. Oznaczone ADGW były 76,5 i 43,6 g/dzień niższe, odpowiednio u świń „wysoko” i „średnio dodatnich” w PCR w kierunku PCV2 w surowicy. Ten scenariusz wskazuje na średnie straty 13,1 € i 7,5 €/świnia w 21 tygodniu życia świń „wysoko” i „średnio dodatnich” w PCR, w porównaniu do świń „ujemnych i nisko dodatnich” (przyjmując cenę żywca 1,361 €/kg i tucz po odsadzeniu trwający 18 tygodni). Ponadto, współczynnik wariacji (CV) ADGW od odsadzenia do uboju zwiększał się w miarę wzrostu poziomu wiremii, i wynosił 11, 13 i 19%, odpowiednio u „ujemnych i nisko dodatnich”, „średnio dodatnich” i „wysoko dodatnich”.

Ryc. 2. Poziom ADGW (średnia i błąd standardowy) dla każdej kategorii świń pod względem AUC qPCR.
*a, b, c wskazują statystycznie istotne różnice między grupami doświadczalnymi (p<0.05).

Te badania opisują różny poziom ADGW w 3 populacjach świń, u których występował różny poziom wiremii PCV2. Wyższy poziom wiremii PCV2 od odsadzenia do uboju był skorelowany z niższym ADGW. Wyniki te potwierdzają obserwacje klinicznego i ekonomicznego wpływu różnego poziomu PCV2 we krwi świń, co wyjaśnia podłoże korzystnego wpływu szczepień przeciw PCV2, również w fermach bez PCV2-SD, lecz z PCV2-SI.