0
Częstym ograniczeniem wydajności w miarę wzrostu wagi przy sprzedaży jest dostęp do karmideł. Producenci i dostawcy sprzętu często opierają rozmiar karmideł o liczbę "dziur", bez uwzględnienia kwestii związanych z "jakością" przestrzeni do jedzenia.
Gonyou i Lou (1997), wykonując obserwacje na świniach o masie do 95 kg (209 funtów) uznali, że najlepszy kompromis dla głębokości podajnika (odległość od przedniej krawędzią karmidła do punktu dostarczania paszy w karmidle) dla tuczników t 20- 30 cm (13,3: 8,9 cali). Doszli do wniosku, że idealna głębokość podajnika dla zwierząt 95 kg (209 funtów) wynosiła 32 cm (12,6 cala). Sugeruje to, że większość z podajników zainstalowanych na fermach w USA i Kanadzie, które mają dzisiaj głębokości 20-25 cm (8-10) mogą działać ograniczająco na wydajność zwierząt wraz ze wzrostem masy ciała.
Problem dotyczący głębokości karmidła jest związany z tym, że młode świnie wchodzą do karmidła w celu pobrania paszy i następnie wyrzucają paszę z karmidła. Z doświadczenia autora wynika, że wraz ze wzrostem masy przy sprzedaży karmidła muszą mieć co najmniej głębokość 25.4 cm (10 cali), a w przypadku żywienia na sucho 28-30.5 cm (11-12 cali). Jeśli odległość jest mniejsza zwierzęta napierają na karmidło i/lub mają problem z dostępem do paszy.
Szerokość karmideł jest określana przez szerokość barku świni. Petherick (1983) tak zdefiniował szerokość barku w odniesieniu do masy ciała świni:
Szerokość (mm) = 64.0 x (masa ciała, kg)0.33
Szerokość (cale) = 1.942 x (masa ciała, lb)0.33
W celu umożliwienia przemieszczania się świń przy karmidle, przestrzenie powiązane powinny być dobierane w oparciu o 1,1-krotność szerokości barków. Tabela 1 przedstawia szacunkową szerokość barków w stosunku do masy ciała świń i szacowana szerokość przestrzeni powiązanej na podstawie tych wymiarów. Tabela ta popiera zalecenie, żeby podajniki miały minimalny "otwór" w karmidle o szerokości 3,5 cm (14 cali).
Tabela 1. Szerokość barku tuczników w stosunku do ich masy ciała i szacowana wielkość "otworu" w karmidle dostosowana do potrzeb zwierząt. Na podstawie Petherick (1983).
| Waga | Szer. barku | 1.1 x szer. barku | |||
| kg | lb | cm | cal | cm | cal |
| 18.2 | 40 | 16.8 | 6.6 | 18.3 | 7.2 |
| 27.3 | 60 | 19.1 | 7.5 | 21.1 | 8.3 |
| 90.9 | 200 | 28.4 | 11.2 | 31.2 | 12.3 |
| 100.0 | 220 | 29.2 | 11.5 | 32.3 | 12.7 |
| 109.1 | 240 | 30.2 | 11.9 | 33.0 | 13.0 |
| 118.2 | 260 | 31.0 | 12.2 | 34.0 | 13.4 |
| 127.3 | 280 | 31.8 | 12.5 | 34.8 | 13.7 |
| 136.4 | 300 | 32.5 | 12.8 | 35.6 | 14.0 |
| 145.5 | 320 | 33.0 | 13.0 | 36.3 | 14.3 |
Tabela pokazuje również częsty problem z karmidłami w odchowalniach. Wiele odchowalni utrzymuje świnie do 25 kg (55 funtów) lub więcej. Zdecydowana większość karmideł sprzedawanych w USA dla odchowalni posiada "otwory", które mają 15,25 x 15,25 cm (6 x 6 cali). W oparciu o wymiary barków takie karmidła najprawdopodobniej ograniczają spożycie paszy przez ograniczanie liczbę użytkowanej przestrzeni, chyba że świnie jedzą z karmideł o wielkościach "otworów" 20,3 cm (8 cali) szerokości.
Dwanaście "otworów" 2.13 m (84 cali) karmidła dwustronnego i świnie o masie ubojowiej około 136 kg (300 lb), które zaraz po wykonaniu zdjęcia zostały przetransportowane do ubojni
Zdjęcie 1. Dwanaście "otworów" 2.13 m (84 cali) karmidła dwustronnego i świnie o masie ubojowiej około 136 kg (300 lb), które zaraz po wykonaniu zdjęcia zostały przetransportowane do ubojni
Dziesięć "otworów" 1.83 m (60 cali) w dwustronnym karmidle 2-3 tygodnie przed transportem zwierząt do ubojni.
Zdjęcie 2. Dziesięć "otworów" 1.83 m (60 cali) w dwustronnym karmidle 2-3 tygodnie przed transportem zwierząt do ubojni.
Podobne problemy dotyczą poideł jeśli woda jest dostarczana przez poidła miskowe. Świnie rosną w trzech wymiarach (długośc, szerokość, wysokość) więc zwiększa się również rozmiar głowy.
Ze względu na udoskonalenia genetyczne i żywieniowe, szybkość przyrostu mięsa chudego wzrosła. W rezultacie wytwarzanie ciepła przez rosnącą świnę także wzrosło. Szacuje się, że wzrost produkcji ciepła metabolicznego wzrosta o 12-15% co 10 lat (wykres 3). Podczas gdy poprzednie dane o produkcji ciepła przez świnie zatrzymują się na 100 kg (220 funtów) (Brown-Brandl et al, 2004), nowsze dane (Brown-Brandl et al, 2014) nie tylko wskazują na dalszy wzrost całkowitej produkcji ciepła w ciągu kolejnych pokoleń (16% wzrost od ASHRAE (2001)), ale także dokumentują produkcję ciepła przez tuczniki do 130 kg (286 funtów).
Wykres 3. Produkcja ciepła przez tuczniki na podstawie Brown-Brandl et al (2004).
Produkcja ciepła przez tuczniki
Sugeruje to, że usuwanie nadmiaru ciepła ze środowiska życia świń jest coraz istotniejszym zadaniem, zwłaszcza w przypadku znacznego zagęszczenia zwierząt w kojcu ze względu na wyższą masę rzeźną, kiedy to zwierzęta nie mają dużej możliwości zmiany pozycji ciała. Nie daje to możliwości rozprszenia ciepła metabolicznego. Nienaber i in. (1997) zasugerowali, że krytyczny próg temperatrowy spada gwałtownie gdy świnie osiągają masę powyżej 75 kg (165 lb). Ponadto sugerują, że zwierzęta z wysokim wskaźnikiem przyrostu beztłuszczowego ( czyli obecna genetyka) są znacznie bardziej wrażliwe na wsokie temperatury w porównaniu do świń ze średnimi wskaźnikami. Zostało to później potwierdzone w badaniach prowadzonych przez Renaudeau i in. (2011).
