0
Cirkowirus świń typ 2 (PCV2) jest czynnikiem etiologicznym wielonarządowego zespołu wyniszczenia poodsadzeniowego (PMWS) i innych chorób. Zdolność do zakażania płodów wykazano w wielu badaniach terenowych i doświadczalnych. Wirus PCV2 może dotrzeć do zarodków/płodów w następstwie wiremii samicy lub po inseminacji zanieczyszczonym nasieniem. Skutek zakażenia zależy od fazy ciąży. Zakażenie zarodków powoduje ich śmierć i powrót rui. Infekcja płodów przed 70 dniem ciąży powoduje ich śmierć i mumifikację. Głównym organem gdzie PCV2 ulega namnożeniu jest serce płodu (komórki mięśniowe) co jest przyczyną niewydolności serca.
Płody po 70 dniu ciąży mają zdolność odpowiedzi odpornościowej a przebieg infekcji PCV2 będzie zależał od poziomu replikacji wirusa i poziomu odpowiedzi odpornościowej. Następstwem może być śmierć, urodzenie słabych prosiąt lub też zupełnie zdrowych. Zwykle PCV2 nie wywołuje ronienia lecz raczej rodzenie mumifikatów, martwych i słabych prosiąt. Na podstawie tej charakterystyki PCV2 zaliczono do wirusów SMEDI. Genotypy PCV2a i PCV2b powodują podobne zmiany i objawy po zakażeniu śródmacicznym. Ze względu na niezwykle długi cykl replikacyjny wirusa (36 godzin), czas do śmierci płodu i rozprzestrzenienia zakażenia w macicy jest również długi.
Badania serologiczne wykazały, że PCV2 jest szeroko rozpowszechniony w populacji świń na świecie, i że świnie ulegają zakażeniu po utracie odporności biernej. Ponieważ większość loszek ulega zakażeniu w młodym wieku, są one odporne przy pierwszej inseminacji. W konsekwencji rozrodcze problemy związane z PCV2 są rzadko spotykane. Ze względu na poprawę stanu zdrowotnego w stadach zarodowych rośnie liczba loszek naiwnych. Wrażliwe loszki są zagrożone zakażeniem PCV2 i wystąpieniem problemów rozrodczych. Dlatego też ważne jest badanie serologiczne loszek na kwarantannie, przed włączeniem do stada podstawowego.
Rozpoznawanie zaburzeń związanych ze śródmacicznym zakażeniem PCV2 jest łatwe na podstawie wykrycia wirusa w sercu płodu. Ze względu na powszechne występowanie dużych ilości wirusa i jego materiału genetycznego w środowisku należy zwrócić dużą uwagę na właściwe pobieranie materiału do badań metodą PCR. Wykrywane przeciwciał dla PCV2 w płynach płodowych ma wątpliwe znaczenie diagnostyczne ponieważ mogą one przenikać przez łożysko z organizmu matki, szczególnie w sytuacji zaburzeń rozrodczych.
Skuteczność szczepień jako zabezpieczenia przez transmisją przez łożysko nie została w pełni dowiedziona. Jednak na podstawie skuteczności szczepień w ograniczaniu wiremii przyjmuje się, że taka ochrona istnieje. W tym kontekście słuszne jest szczepienie serologicznie ujemnych loszek. Szczepienie loch może być celowe dla wyrównania ich statusu odpornościowego i poprawy odporności biernej przekazywanej prosiętom. Lepsza odporność bierna u prosiąt spowoduje opóźnienie momentu zakażenia. Brak koinfekcji PCV2 poprawia sytuację zdrowotną wśród warchlaków. Ograniczenie presji zakaźnej w warchlakarni poprzez stosowanie zasady całe pomieszczenie pełne/całe pomieszczenie puste, czyszczenia i skutecznej dezynfekcji oraz ochrony antybiotykowej sprzyja ograniczeniu problemów związanych z PCV2 u świń.
