0
Opis fermy
Ferma była zlokalizowana w południowo wschodniej Azji, na obszarze o dużym zagęszczeniu produkcji świń. System rozpoczął działanie przed 20 laty, w starych budynkach, które od tego czasu wielokrotnie modernizowano. Później wybudowano kilka dodatkowych tuczarni zlokalizowanych w pobliżu, na obszarze 20 hektarów. Fermy zarodowe były zasiedlone przez 1000 loszek, które wprowadzano w grupach po 100-200 sztuk. Pochodziły one od różnych europejskich i amerykańskich producentów materiału zarodowego. Na ich podstawie rozpoczęto produkcję własnego materiału zarodowego.
Pasza była kupowana od dużego producenta. Tuczniki sprzedawano na lokalnych rynkach żywych zwierząt, a także do małych rzeźni.
Przed pojawieniem się opisywanego problemu lochy i loszki były szczepione szczepionkami komercyjnymi przeciw E. coli, parwowirusowi, różycy i leptospirozie. Prosięta szczepiono między 2 i 8 tygodniem życia przeciw chorobie Aujeszky'ego, Mycoplasma hyopneumoniae, japońskiemu zapaleniu mózgu i pryszczycy.
Porodówki, warchlakarnie i tuczarnie
Ferma była zlokalizowana na obszarze gdzie panuje klimat gorący i wilgotny. Systemy chłodzenia oparte były na zraszaczach lecz w niektórych budynkach występowały problemy z wentylacją. Ze względu na występujące na tym obszarze problemy z melioidozą (wywoływaną przez Burkholderia pseudomallei) zastosowano zabezpieczenia przed gryzoniami i ptakami (Ryc. 1).
Ryc 1. Tuczarnie typowe dla południowo-wschodniej Azji z zabezpieczeniami przeciw ptakom i gryzoniom.
Prosięta były odsadzane w wieku 21 dni i utrzymywane w sąsiadujących z porodówkami warchlakarniach. W wieku około 10 tygodni świnie były przenoszone do tuczarni zwykle ulokowanych w odległości około 2 km.
Pojawienie się problemu
Zespół zajmujący się warchlakarniami i tuczarniami stwierdził poważne problemy z PRRS (stwierdzono szczepy amerykańskie i europejskie) i grypą (Ryc. 2). Jak w wielu fermach w Azji południowo-wschodniej śmiertelność warchlaków w przypadku tych zakażeń wynosiła od 8 do 20%. Wśród tuczników śmiertelność była niższa i wynosiła od 1 do 3%.
Ryc. 2. PRRS i grypa u 6 tygodniowego warchlaka.
|
Ryc. 3. Liczne martwe tuczniki i w stanie agonalnym. |
Obsługa fermy składała się głównie z okolicznych mieszkańców. Na fermie pracował również zespół technicznych i weterynaryjnych ekspertów oraz zewnętrzni konsultanci. Na bieżąco prowadzono kontrole systemów technicznych oraz zapisy dotyczące śmiertelności w poszczególnych sekcjach fermy.
Opisywany przypadek pojawił się nagle w okresie 7 dni kiedy obsługa stwierdziła dużą liczbę martwych, lub w stanie agonalnym, tuczników. W kojcach gdzie pojawił się ten problem stwierdzano żółtą biegunkę oraz niekiedy kaszel. Pozostałe świnie były posmutniałe, poruszały się niezbornie i nie jadły paszy. U wielu świń dało się zauważyć średnie do silnego zapalenie spojówek z wypływem z worka spojówkowego. U niektórych zwierząt wypływ ten powodował powstawanie ciemnych smug koło oczu i zlepianie powiek. Zwierzęta te miały często gorączkę (41ºC). Świnie martwe i w stanie agonalnym miały pociemniałe uszy i ryje, co wynikało z przekrwienia i sinicy tych okolic. Racice były prawidłowe.
Analiza danych wskazała na gwałtowny wzrost śmiertelności w kilku tuczarniach sięgający 40% w ciągu 2 tygodni (Ryc. 3).
Przeprowadzono badanie sekcyjne świń, u których wystąpiły objawy ostre lub podostre. Najbardziej charakterystycznymi zmianami były wybroczyny w węzłach chłonnych zagardłowych, na nagłośni i w pęcherzu. (Ryc. 4 i 5). Śledziona była zwykle przekrwiona a w płucach obserwowano niewielki obrzęk.
Ryc. 4 i 5. Badanie sekcyjne tuczników, wybroczyny w węzłach chłonnych i pęcherzu.
Badanie hematologiczne krwi chorych świń wykazało spadek liczby leukocytów do średnio 8,5 x 109 /litr (norma od 10-23 x 109 /litr).
U 50 do 75% świń, które chorowały ponad tydzień zaobserwowano charakterystyczne zgrubienia oraz martwicę i zwapnienia u nasady żeber (Ryc. 6).
Ryc. 6. Zmiany w kości żebra u świń z podostrymi objawami
Różnicowa diagnostyka chorób przebiegających z wysoką śmiertelnością świń w Azji
Choroby przebiegające z wysoką śmiertelnością mogą być wywoływane przez liczne czynniki zakaźne. W opisywanym przypadku nie stwierdzono związku z problemami żywieniowymi czy fizycznymi. Brak charakterystycznych zmian w płucach pozwolił na wykluczenie APP wywoływanego przez Actinobacillus pleuropneumoniae. Inne możliwe przyczyny wysokiej śmiertelności to PRRS o wysokiej patogenności a także cirkowiroza wikłana czynnikami dodatkowymi oraz afrykański pomór świń, salmoneloza czy klasyczny pomór świń.
Analiza wyników
Objawy kliniczne, sekcyjne i hematologiczne wskazywały na zakażenie zjadliwym szczepem pomoru klasycznego świń (CSF). Chociaż w przebiegu CSF występuje wiele niecharakterystycznych objawów, to zmniejszenie liczby leukocytów i zmiany w kościach żeber są bardzo charakterystyczne. Zasinienie, wybroczyny i zmiany w węzłach chłonnych i śledzionie wskazują na CSF lecz nie są charakterystyczne. Wybroczyny w nerkach i pęcherzu są charakterystyczne dla CSF. Rozpoznanie kliniczne i sekcyjne zostało potwierdzone badaniem testem ELISA surowic świń sprzed wybuchu choroby i świń chorych.
Dalsze analizy i program zwalczania
Analiza epidemiologiczna wykazała, że pracownicy obsługi hodowali w świnie w swoich gospodarstwach skąd doszło do zawleczenia pomoru na fermę przez zanieczyszczone ubranie czy obuwie. W celu ograniczenia strat wśród tuczników rozpoczęto podawanie antybiotyków w paszy i wodzie.
Wprowadzono również szczepienia szczepionkami żywymi, atenuowanymi opartymi na szczepie chińskim (C) oraz szczepionkami podjednostkowymi (E2). Lepsze wyniki uzyskano po szczepieniu szczepionkami atenuowanymi.
Kuteczna profilaktyka CSF jest trudna na obszarach gdzie choroba ta występuje endemicznie i na obszarach o wysokim ryzyku jej zawleczenia, ze względu na wczesne zakażenia i interferencję szczepionki z przeciwciałami matczynymi. Dlatego też istnieje konieczność opracowania programów kilkukrotnej immunizacji w okresie okołoodsadzeniowym i wczesnego tuczu.
