0
Badaliśmy rolę subpopulacji jako sposobu na dokładniejsze zrozumienie, gdzie można obniżyć koszty lub zwiększyć przychody (lub jedno i drugie!). Możemy definiować subpopulacje na różne sposoby, na przykład wizualnie, za pomocą statystyk lub po fakcie w retrospektywnej analizie danych ubojowych. Zrozumienie i identyfikacja subpopulacji może dać kierownikowi chlewni i załodze uzasadnienie dla opracowania ukierunkowanych działań, które są zwykle tańsze (często cała chlewnia nie musi być "leczona" ani środkami farmaceutycznymi, ani zmianami w protokołach zarządzania).
Do tej pory rozmawialiśmy o subpopulacjach zwierząt, które powstają w fazie końcowej tuczu, kiedy zwiększenie wahań masy ciała może być bardzo kosztowne. Subpopulacje w fazie końcowej tuczu, które nadają się do systematycznej optymalizacji, to te, które najpierw pomagają zidentyfikować problem, a następnie opracować protokół w celu zmniejszenia wymiaru utraty zysków. Na podstawie danych ubojowych można zauważyć skupiska zwierząt, które mają zarówno niedowagę w stosunku do wieku, jak i są bardziej chude niż średnia. Grupa ta jest często identyfikowana z pewnymi problemami oddechowymi lub jelitowymi, czasami ze złym mikrośrodowiskiem, na przykład w kojcu, które wpływa na wzrost, a procent tej grupy w stosunku do całkowitej populacji budynków można śledzić za pomocą ukierunkowanych działań redukcyjnych w całym gospodarstwie. Można wypróbować różnych metod interwencji i śledzić procent subpopulacji w stosunku do całej populacji, aby ocenić skuteczność zastosowanego rozwiązania.
W krajach rozwijających się, które produkują trzodę chlewną, często celem jest wyprodukowanie jak największej ilości mięsa, więc zazwyczaj nie ma większego zróżnicowania cen, które promuje pewne cechy jakościowe inne niż waga. Gdy społeczeństwa z dużym dochodem pożądają wieprzowiny, na pierwszy plan wysuwa się zestaw parametrów, które wchodzą w skład tego rodzaju mięsa. Zrozumienie, jak zoptymalizować produkcję tych cech, staje się ważną umiejętnością dla producenta.
Poza danymi dotyczącymi uboju, subpopulacje można stosunkowo łatwo zdefiniować w obrębie stada loch. Grupy loch w zależności od przebytych porodów są subpopulacjami stada o dobrze znanych zmianach wydajności w miarę zmiany liczby ciąż. Korzystając z danych historycznych, gospodarstwo może opracować zestaw zasad brakowania loch, które skutecznie utrzymają doskonałą wydajność gospodarstwa lub podniosą ją, jeśli nie działa dobrze, rozumiejąc zarówno krótkoterminową (optymalizacja grupy), jak i długoterminową wydajność (optymalizacja struktury grupy).
Eksperci zwykle zalecają średnią liczbę przebytych ciąż, która jest używana jako reguła praktyczna do kierowania decyzjami dotyczącymi uboju, choć z naszego doświadczenia wynika, że jest ona częściej używana do korygowania serii złych decyzji, które zachwiały równowagę grup wiekowych. Szacujemy optymalną strukturę dla poszczególnych gospodarstw w oparciu o historyczne wyniki, a także inne zmienne. W praktyce jest to liczba zbliżona do "średniej", o której się mówi.
Celem optymalizacji jest prognozowanie przyszłej produktywności każdej lochy w momencie podejmowania decyzji o uboju, zwykle przy odsadzeniu. Gdyby można było opracować strategię selekcji, która pozwoliłaby w przyzwoity sposób odgadnąć przyszłą produktywność (takie zmienne jak ocena ciała osobnika, historyczna wielkość miotu, pominięte ruje i pewna miara zdolności macierzyńskich itp.), można by systematycznie podnosić średnią produktywność stada loch poprzez eliminację najsłabszych przewidywanych przyszłych wyników. Może się to wydawać niemożliwe, ale w rzeczywistości na horyzoncie pojawia się taka możliwość. Oczywiście istnieją inne zmienne, które należy wziąć pod uwagę jednocześnie, takie jak wartość wybrakowanej lochy w porównaniu z kosztem jej zastąpienia, prawdopodobieństwo śmierci przed podjęciem decyzji o uboju, dostępność wystarczającej liczby loszek, aby docelowe grupy hodowlane i kojce porodowe pozostały pełne.
W wielu gospodarstwach decyzja o uboju nie jest tak naprawdę podejmowania pod kątem optymalizacji. W związku z tym podlega ona bardzo złym indywidualnym wyborom, które często opierają się na stronniczych wskazówkach wizualnych osoby dokonującej decyzji na temat tego, które zwierzę powinno odejść. Ponadto, bez podejścia opartego na danych, ubój staje się po prostu wyborem odpowiedniej liczby loch do wybrakowania przy odsadzeniu, aby utrzymać całkowitą liczebność stada lub po prostu poprzez ubój loch, które rodziły już wielokrotnie aby utrzymać pewną średnią w grupie. Jest to bardzo słaba i nieskuteczna strategia, niezależnie od tego, czy "średnia branżowa" produktywność dla średniej liczebności stada zostanie osiągnięta, czy nie.
