0
Ustanowienie odpowiedniego programu żywieniowego dla wysokowydajnych świń wymaga wzięcia pod uwagę genetyki, potrzeb żywieniowych, czynników wpływających na te potrzeby oraz zrozumienia metabolicznej interakcji pomiędzy genotypem, żywieniem, reprodukcją i środowiskiem. To zrozumienie jest niezbędne, jeśli mamy osiągnąć zarówno wydajność w tuczu, jak i długowieczność u loch hodowlanych.
Precyzyjne karmienie w fazie tuczu
W konwencjonalnych systemach produkcji, świnie w fazie tuczu są zazwyczaj trzymane w grupach i karmione tą samą dawką przez dany okres czasu. Diety w tej fazie są zwykle formułowane tak, aby dopasować się do zwierzęcia o najwyższych wymaganiach w grupie (Hauschild i in., 2010). Na rysunku 1 przedstawiono zapotrzebowanie na lizynę poszczególnych świń (cienkie kolorowe linie) oraz minimalne poziomy lizyny u świń żywionych w ramach trójfazowego systemu żywienia, według Hauschild i in. (2010). Aymerich i wsp. (2020), badając świnie o masie ciała od 28 do 63 kg, zaobserwowali, że mniejsze zwierzęta efektywniej wykorzystują lizynę z diety w porównaniu do zwierząt o większej masie ciała.
Ryc. 1. Szacowane zapotrzebowanie na lizynę strawną w jelitach poszczególnych świń (cienkie kolorowe linie) oraz minimalne poziomy lizyny strawnej w jelitach, jakie powinny otrzymywać świnie żywione w konwencjonalnym trójfazowym systemie żywienia zbiorowego (pogrubiona czerwona linia) według Hauschilda i wsp. (2010).
Dane te sugerują, że wykorzystanie składników odżywczych jest różne wśród zwierząt z tej samej populacji. W tym sensie, zmienne takie jak waga, czas spędzony w danej fazie produkcyjnej, wiek i płeć wpływają na efektywność wykorzystania paszy w gospodarstwie (Gaillard i in., 2020). Z tego powodu w konwencjonalnych systemach żywienia nieuniknione jest występowanie zwierząt przekarmionych, szkodzących systemowi produkcji i środowisku, ze względu na wysoki poziom wydalania azotu i fosforu (Pomar i in., 2010).
W obliczu tego wyzwania żywienie precyzyjne staje się narzędziem pozwalającym na lepsze dostosowanie pasz oferowanych zwierzętom, z uwzględnieniem zmienności potrzeb żywieniowych każdego osobnika.
Obecnie stosuje się pewne strategie żywieniowe w celu złagodzenia skutków marnotrawienia składników odżywczych, głównie w fazach wczesnego tuczu. Strategie te polegają na zwiększeniu liczby diet oferowanych w tym samym przedziale czasowym i modyfikowaniu ich składu w zależności od wieku zwierząt.
Ostatnie badania wskazują jednak, że tego typu podejście może obniżyć koszty żywienia o maksymalnie 3% (Pomar i Remus, 2019). Natomiast ustalenie zindywidualizowanej diety na co dzień może kontrolować wahania dotyczące czasu i zwierząt, co skutkuje obniżeniem kosztów o 8% do 10% (Andretta i in., 2014, 2016a).
Przy opracowywaniu programów żywienia precyzyjnego musi być brane pod uwagę skuteczne określanie dostępnych składników pokarmowych w składnikach paszowych, dokładne formułowanie diet oraz określanie indywidualnych potrzeb żywieniowych zwierząt (Pomar i in., 2009).
Ponadto, aby prawidłowo wdrożyć system, konieczne jest automatyczne zbieranie danych wraz z ich przetwarzaniem zgodnie z ustaloną strategią kontroli, a także działania związane z kontrolą systemu - zwykle za pomocą automatycznych stacji żywienia (Gaillard i in., 2020). W związku z tym, podejście do żywienia precyzyjnego ma na celu dostarczenie składników odżywczych w proporcjach zbliżonych do dokładnych w stosunku do dziennego zapotrzebowania zwierzęcia, zarówno w ilości, jak i w składzie diety. Wymaga to ustalenia dynamicznej diety, która zaspokaja dzienne potrzeby żywieniowe zwierząt zgodnie z ich indywidualnymi cechami.
Andretta i wsp. (2016b) badali tuczniki i wykazali, że stosując żywienie precyzyjne można zmniejszyć pobranie lizyny na zwierzę nawet o 26%, a w konsekwencji obniżyć koszt paszy o około 10% na zwierzę.
Ci sami autorzy we wcześniejszych pracach zaobserwowali, że zmiana systemu żywienia z konwencjonalnego na precyzyjny spowodowała obniżenie poziomu wydalania azotu o 22% oraz zmniejszenie wydalania fosforu o 27%.
Dane te dostarczają dowodów na to, że żywienie precyzyjne nie tylko poprawia efektywność pobierania składników odżywczych, ale również zmniejsza negatywny wpływ na środowisko spowodowany wydalaniem azotu i fosforu (Pomar i Remus, 2019).
Precyzyjne żywienie jest narzędziem, które poprawia ogólną efektywność produkcji. Chociaż wdrożenie tego typu technologii wiąże się z wyższym kosztem, szereg wyników badań naukowych wykazało, że programy żywienia precyzyjnego oferują korzyści dla zwierząt, środowiska, a przede wszystkim dla producenta, ponieważ są w stanie ograniczyć marnotrawstwo składników odżywczych przy zachowaniu wydajności, co optymalizuje produkcję i zwiększa rentowność, zwłaszcza w czasach trudności ekonomicznych.
