Przypadek kliniczny: Gryzienie ogonów na fermie świń z nie obcinanymi ogonami

Aby zachować zgodność z europejskim prawodawstwem dotyczącym dobrostanu trzody chlewnej (2008/120 / WE), wieloobiektowe gospodarstwo rolne z 1200 lochami w 3-tygodniowym systemie, we Włoszech, postanowiło zaprzestać obcinania ogonów u wszystkich zwierząt przeznaczonych do produkcji ciężkich tuczników (masa rzeźna prawie 170 kg). Fazą, w której z tej decyzji wynikało więcej problemów z zarządzaniem, była odchowalnia, znajdująca się w strefie oddzielonej od loch i tuczników. Budynek miał wszelkie cechy typowe dla odchowalni, z podłogą z tworzywa sztucznego (zgodnie z przepisami), kojcami dla prawie 60 zwierząt, wymuszoną wentylację i karmienie suchą paszą ad libitum. W każdej partii jest prawie 1800 7-kilogramowych prosiąt, z systemem całe pełne- całe puste. Przestrzeń przypadająca na jedno zwierzę jest utrzymywana w granicach prawnych, biorąc pod uwagę, że przeniesienie do warchlakarni/tuczarni odbywa się przy 30 kg (patrz tabela 1).

Tabela 1. Podsumowanie dostępnych wolnych powierzchni dla każdej świni w okresie po odsadzeniu i tuczu, zgodnie z prawodawstwem europejskim (2008/120/EC).

Średnia śmiertelność na fermie wynosi niecałe 3,5%, a zwierzęta są systematycznie szczepione przeciwko Mycoplasma i PCV2 podczas laktacji. Następnie są szczepione przeciwko chorobie Aujeszkyego zgodnie z protokołem krajowym.

Chociaż zwierzęta miały już łańcuchy i plastikowe przedmioty na podłożu jako elementy wzbogacające środowisko, przy decyzji o wycofaniu obcinania ogonów dodano nowy element: drewniane kłody przymocowane do metalowego łańcucha z plastikowymi tarczami zwisającymi z sufitu w co najmniej dwóch punktach w każdym kojcu, aby dostęp do nich miała maksymalna liczba zwierząt. Łańcuch i kłody sięgały ziemi, dzięki czemu mogły być dostępne, ale nie brudziły się.

Początek pogryzień ogonów i tego konsekwencje dla produkcji

Obgryzanie ogonów rozpoczęło się od około 15 kg masy ciała już w pierwszej partii zwierząt z nieobciętymi ogonami. Problem utrzymywał się i nasilał, aż zwierzęta zostały przeniesione na tucz, gdzie znikł po krótkim czasie. Na początku zaobserwowano szybki wzrost zmian wywołanych pogryzieniami. U prawie 30% zwierząt zaobserwowano poważne zmiany, z obecnością krwi i strupów, z wyraźnymi cechami zakażenia, a w wielu przypadkach z utratą dużej ilości tkanki, zmniejszającej długość ogona (Ryc. 1).

Dystrybucja przypadków gryzienia ogona wydawała się całkowicie przypadkowa pomiędzy różnymi kojcami i pomieszczeniami. Bardzo często spośród dwóch identycznych kojców w tym samym pomieszczeniu, w jednym problem występował z dużą intensywnością, a w drugim nie. W pierwszej analizie, parametry produkcji (śmiertelność, przyrost masy ciała, wydajność) odsadzenia nie zostały zaburzone przypadkami gryzienia ogona i wykryto jedynie niewielki wzrost kosztów związanych z leczeniem antybiotykami, nieuchronnie związany z obecnością obrażeń. Jednakże, chociaż problem został całkowicie rozwiązany poprzez przeniesienie zwierząt z odchowalni do tuczarni, najbardziej widoczne straty odnotowano w fazie tuczu. Konkretnie, średnia śmiertelność w ostatniej fazie tuczu wzrosła o 2,5% ze względu na to, że zwierzęta z ogryzionymi kilka tygodni wcześniej ogonami wykazywały oznaki zapalenia rdzenia kręgowego i infekcji wstępujących wzdłuż kręgosłupa, z częściowo lub całkowicie zaburzoną mobilnością. Zarówno zwierzęta, których nie można było załadować (z powodu tej ograniczonej mobilności) na ciężarówkę jadącą do ubojni, jak i te, które nie wykazywały widocznych oznak, miały ropnie w kręgosłupie, które wymagały konfiskat istotnych części tusz (Ryc. 2).

Identyfikacja przyczyny

Obgryzanie ogonów ma wieloczynnikowe pochodzenie, co skłoniło hodowcę do przypisania jego pochodzenia sytuacji stresowej, potencjalnie wywołanej wieloma przyczynami. W oparciu o wytyczne Wspólnoty Europejskiej z raportu EFSA z 2007 r. (The risks associated with tail biting in pigs and possible means to reduce the need for tail docking considering the different housing and husbandry systems), przeanalizowane czynniki ryzyka występujące w gospodarstwie, które mogły być główną przyczyną obgryzania ogonów. Pięć głównych z nich znajduje się poniżej (szczegółową listę można znaleźć w raporcie EFSA z 2007 r.).

1. Jakość powietrza i mikrośrodowiska

Interakcja między początkiem gryzienia ogonów a parametrami powietrza i mikro-środowiska jest złożona, ponieważ obejmuje również czynniki takie jak sezonowość i klimat. Można go jednak uprościć, podkreślając znaczenie prawidłowej prędkości i kierunku przepływu powietrza w pomieszczeniu. W rzeczywistości, przepływy powietrza przypadkowo skierowane na zwierzęta, nawet jeśli są prawie niezauważalne (> 0,2 m / s), mogą zwiększyć niepokój. Jednocześnie wentylacja musi być utrzymywana na wystarczającym poziomie, aby zapewnić wymianę powietrza i natlenienie. W przypadku farmy weryfikacja przepływu powietrza została przeprowadzona za pomocą testu dymu, a szkodliwe gazy (CO2 i amoniak) zostały określone ilościowo, bez żadnych niezgodności.

2. Konkurowanie o zasoby

Brak dostępu do zasobów, zwłaszcza żywności, jest bardzo ważnym czynnikiem stresogennym w grupie zwierząt. Jeśli w podajnikach nie ma wystarczającej ilości miejsca, tylko największe lub dominujące zwierzęta będą miały do nich dostęp, tworząc stan frustracji u pozostałych zwierząt. To nie zbieg okoliczności, że zwierzęta, które gryzą, są najmniejsze z grupy i atakują swoich towarzyszy przy korycie. W tym gospodarstwie nie to było czynnikiem ryzyka (Tabela 2).

Tabela 2. Referencyjne parametry dostępu do zasobów (z Managing Pig Health, 2nd edition).

3. Gęstość obsady

Jest to prawdopodobnie jeden z najważniejszych parametrów prawidłowej profilaktyki gryzienia ogonów. Oczywiste jest, że im więcej przestrzeni mają zwierzęta, tym mniejsze ryzyko obgryzania ogonów. Jednak zmniejszanie gęstości ma dość istotny wpływ ekonomiczny, ponieważ mniej świń jest produkowanych z wykorzystaniem takiej samej przestrzeni i takimi samymi kosztami stałymi. Gęstość tego gospodarstwa utrzymywano w granicach prawnych (tabela 1). Jednak dokładniejsza analiza wykazała, że często występowały opóźnienia w przenoszeniu zwierząt do tuczu, w związku z czym prawie zawsze zwierzęta przebywały z 0,30 m2 / głowę, nawet powyżej zalecanej wagi (20-30 kg). Po zidentyfikowaniu problemu przenoszenia w kolejnych partiach zostały zaplanowane z większą ostrożnością.

4. Wzbogacanie środowiska

Jest to tak ważny aspekt, że powstał drugi raport EFSA w 2016 r (Best practices with a view to the prevention of routine tail-docking and the provision of enrichment materials to pigs). Kłody z łańcuchami są uważane za nieodpowiednie dla świń, ponieważ są tylko częściowo jadalne i nie zachęcają do zachowań eksploracyjnych (świnie nie mogą wyrazić swojego naturalnego zachowania w zakresie rycia). Dlatego postanowiono dostarczyć słomę do metalowego podajnika, przymocowanego do ściany lub znajdującego się w środku kojca. Aby zmniejszyć ryzyko zapchania rusztu lub studzienki i zapewnić możliwość manipulowania słomą, która spadła na podłogę, pod stojakiem na słomę zamocowano matę (rysunek 3).

5. Zarządzanie problematycznymi zwierzętami

Istotne jest szkolenie personelu. Bardzo ważne jest, aby nauczyć się rozpoznawać pogryzienia ogonów tak wcześnie, jak to możliwe, aby odizolować gryzące zwierzę od reszty grupy. Takie zachowanie zwykle zaczyna się od bardziej nerwowego zachowania zwierzęcia, inicjującego agresję. Jeśli to zwierzę zostanie natychmiast zastopowane, sytuacja często ustępuje sama. Przeciwnie, jeśli liczba i nasilenie zmian wzrasta, inne zwierzęta również zaczynają gryźć, albo dlatego, że przyciąga ich krew obecna na ogonach, albo dlatego, że kopiują zachowania swoich rówieśników. Dlatego członkowie personelu stają się jeszcze ważniejsi w kwestii zapobiegania i muszą bardzo uważnie monitorować świnie. Firma rozpoczęła ciągły program szkoleniowy.

Sytuacja dwa lata później

Zarządzanie zwierzętami ze nieobciętymi ogonami w konwencjonalnej farmie nie jest łatwe! Jednak nie jest to niemożliwe. Włączenie prawidłowego wzbogacania środowiska i odpowiedniego zarządzania - pomimo podłogi rusztowej - większą ostrożność, aby uniknąć przekroczenia limitów gęstości obsady i ciągłego szkolenia personelu, pozwoliło osiągnąć równowagę między produktywnością a dobrostanem zwierząt, nawet są to zwierzęta przeznaczone na ciężki tucz (170 kg)