0
W pierwszej części artykułu został wymieniony szereg środków w porządku chronologicznym, kiedy zakażenie nie występuje jeszcze w kraju i działania polegają na prewencji. W tej części opisane są działania jakie należy podjąć, gdy choroba jest na terenie kraju.
Podział na strefy: W przypadku, gdy choroba jest już obecna tylko w części kraju, podział na strefy staje się ważną strategią w kierunku stopniowego eliminowania i zwalczania zakażenia. Kluczowe jest, żeby odpowiednie władze były w stanie ustanowić i egzekwować ścisłe środki kontroli przemieszczania świń oraz produktów między strefami obszarów zainfekowanych i wolnych od choroby. Opiera się to na tworzeniu subpopulacji pod wspólnym systemem zarządzania bezpieczeństwem biologicznym, na przykład oddzielenie sektora handlowego wysokiego bezpieczeństwa biologicznego z niskim bezpieczeństwem biologicznym chowu podwórzowego.
Świnia została przywiązana do drzewa, aby uniknąć szkód okolicznych upraw w Homa Bay, Kenia
Kontrola przemieszczania: W przypadku wybuchu lub podejrzanego przypadku, powinna być nałożona na miejscu jak najszybciej ścisła kwarantanna , tj. zakaz przemieszczania trzody chlewnej, mięsa wieprzowego i materiałów potencjalnie zakażonych. Świnie z dostępem do wybiego powinny zostać zamknięte. Nikt nie powinien opuścić gospodarstwa bez zmiany (lub dezynfekcji) ubrań i obuwia. Należy ustalić obszary z ograniczeniem ruchu, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby.
Likwidacja (i jej modyfikacje) i utylizacja: Likwidacja polega na uboju zakażonych zwierząt, a także u zwierząt, które miały z nimi kontakt, a nawet z sąsiednich zagród. Ubój zwierząt powinen być prowadzony (w miarę możliwości na miejscu) w humanitarny sposób, tj. z poszanowaniem dobrostanu zwierząt. Po zakończeniu likwidacji stad, tusze muszą być usuwane również na miejscu, w sposób bezpieczny, czyli spalone lub zakopane, co zapobiegnie wykorzystaniu mięsa do spożycia, oraz pozwoli uniknąć dostępu do nich dzikich świń lub dzików. Likwidacja bardzo dużej liczby świń w krótkim czasie przedstawia wyzwania logistyczne, ale również problemy środowiskowe. Zniszczenie tusz powinny być poprzedzone dokładnym czyszczeniem i dezynfekcją wszystkich budynków, pojazdów i wyposażenia. Najważniejszym wyzwaniem, wynikającym z wybijania zwierzat jest to, że właściciele zwierzat nie będą zgadzać się, aby ich zwierzęta zabite w przypadku braku aktualnych i adekwatnych form odszkodowania. Ten czynnik przekłada się na rozpowszechnianie się choroby poprzez nielegalne przemieszczanie zakażonych zwierząt i produktów. Dlatego nie należy stosować wybijania w przypadku braku rekompensat.
Rekompensaty: Odszkodowanie jest kluczowe, aby zachęcić rolników do zgłaszania wczesnego ognisk. Jak wspomniano powyżej, brak odpowiedniego i terminowego odszkodowania za likwidację zwierząt może prowadzić do 1) nie zglaszania ognisk; 2) ubój z konieczności przez rolników, dla własnego spożycia lub sprzedaży; 3) ukrywanie zwierząt lub ich przeniesienie do innych zabudowań; lub 4) nieodpowiednie utylizacja tuszy w miejscach dostępnych dla świń domowych, dzikich i dzików.
Odbudowa pogłowia: Po oczyszczeniu i dezynfekcji, puste pomieszczenia nie powinny być zasiedlane przez co najmniej 40 dni. Jeżeli wprowadzi się ponownie świnie, zwierzęta powinny być monitorowane (klinicznie i serologicznie) przez co najmniej sześć tygodni, w celu wykrycia ewentualnych ponownych infekcji.
Kontrola obecności kleszczy: Eliminacja kleszczy Ornithodorus z zainfekowanych chlewni może być wyzwaniem, szczególnie, gdy dotyczy starych budynków, z powodu długowieczności kleszcza, wytrzymałość i zdolność do ukrywania się w szczelinach, do których mogą nie dotrzeć akarycydy. Zakażone budynki nie powinny być wykorzystywane jako lokum dla świń. Ponadto powinny być odizolowane, żeby świnie nie miały do nich dostępu, a nawet zaleca się zniszczenie i odbudowę w innym miejscu. Owady ssące krew mogą rozprzestrzeniać wirusa ASF mechanicznie wewnątrz stada, więc programy zwalczania owadów są wskazane w zakażonych gospodarstwach.
Kontrola zwierząt dzikich: Jeśli ASF krąży w populacji dzików, skuteczna kontrola będzie znacznie trudniejsza. Stąd zastosowanie strategii minimalizacji kontaktu pomiędzy dzikami i świniami domowymi przez ogrodzenie chlewni, ograniczenie liczby zwierząt wolnowybiegowych i dzikich świń oraz natychmiastowego usuwania odpadków kuchennych i poubojowych. Kwestią sporną jest to, jak kontrolować chorobę jeśli stała się endemiczna w populacji dzików. Polowania mogą okazać się szkodliwe, ponieważ może to sklonić zwierzęta do przejścia do innych obszarów. Dokarmianie spowoduje, że ziwerzę pozostanie w znanym, dobrze określonym obszarze, a tym samym ograniczy się rozprzestrzenianie choroby, ale pozwoli również na bliski kontakt między zwierzętami i przenoszenie choroby. Myśliwi i koła łowieckie mogą być ważnymi partnerami służb weterynaryjnych w zakresie nadzoru i kontroli ASF u dzika.
