Śmiertelność loch: kiedy i gdzie? (2/2)

W poprzednim artykule przyjrzeliśmy się dwóm pierwszym pytaniom dotyczącym problemu śmiertelności loch: „Jak umierają lochy?” i „Które lochy umierają?”. Teraz skupimy się na dwóch kolejnych pytaniach: „Kiedy lochy umierają?” i „Gdzie w gospodarstwie dochodzi do śmierci?”.

Kiedy lochy padają?

Większość loch umiera w okresie okołoporodowym (rysunek 1). Wspomnieliśmy, że oproszenie to czas, w którym metabolizm jest doprowadzony do granic możliwości: spożycie paszy przez lochę wzrasta w końcowej fazie ciąży, w tym samym czasie, gdy płody osiągają największe rozmiary, co wywiera nacisk na przeponę, ograniczając zdolność dotlenienia lochy. W przypadku przewlekłych problemów związanych z płucami lub sercem, śmierć następuje w okolicach oproszenia. Wypadanie narządów miednicy występuje głównie w okresie oproszenia lub po oproszeniu, ponieważ wtedy są one poddawane silnemu naporowi.

Gdy przyczyna śmierci jest związana z układem pokarmowym (skręcenia, wrzody, pęknięcia żołądka), śmiertelność jest bardziej prawdopodobna w okresie, gdy spożycie paszy przez lochę jest największe, czyli w okresie laktacji lub w okresie od odsadzenia do krycia.

Przetłumaczono z DeepL.com (wersja darmowa)

Jednak problemy związane z zapaleniem pęcherza moczowego/miedniczek nerkowych występują zwykle w pierwszym trymestrze ciąży, ponieważ w tym okresie pH moczu jest wyższe, co ułatwia namnażanie się bakterii.

W przypadku problemów związanych z kulawiznami, często pojawiają się one w drugiej połowie ciąży: gdy masa ciała lochy jest wyższa i istnieje więcej interakcji między lochami (jeśli są one trzymane w grupach, jak ma to miejsce w UE), ale ponieważ lochy te są w ciąży, zwykle są trzymane do momentu porodu i często są poddawane ubojowi w okresie laktacji lub bezpośrednio po odsadzeniu.

Istnieją przypadki, w których żaden z nich nie jest częstszy niż inny. Dzieje się tak w przypadku gospodarstw, w których przyczyną śmierci są ostre problemy jelitowe: skręty, zespół krwotocznego jelita lub to, co powszechnie nazywano enterotoksemią klostridialną. W takich gospodarstwach problem często leży w nieprzestrzeganiu procedur karmienia. Lochy czekają na jedzenie punktualnie, zawsze o tej samej porze i kiedy to się dzieje, lochy są spokojne. Istnieją fermy, w których harmonogram karmienia zmienia się w zależności od zadań, które należy wykonać. W takich sytuacjach nagłe zgony z powodu problemów trawiennych są częste i mogą wystąpić w dowolnym momencie cyklu produkcyjnego.

Gdzie padają lochy?

Zdarza się, że wysoka śmiertelność jest związana z określonym obszarem fermy. Problemy związane z emisją gazów z dołów na gnojowicę, na przykład, zawsze będą dotyczyć tego samego obszaru fermy, a przypadki padłych loch będą się kumulować w określone dni. W innych przypadkach problemy mogą wynikać z instalacji elektrycznej: nieprawidłowe połączenia uziemiające mogą powodować elektryzowanie się karmideł lub innych części obiektów, powodując zgony z powodu porażenia prądem lub wrzodów żołądka, jeśli w sposób przerywany wpływa to na karmidło i powoduje jego elektryzowanie się. W tego typu sytuacjach może istnieć związek z wiekiem lub stanem fizjologicznym loch, ale byłby to zbieg okoliczności wynikający z obszaru, w którym były trzymane.

Rzadkie przypadki, jak sama nazwa wskazuje, są rzadkie, ale kiedy wystąpią, musimy mieć wszystkie informacje potrzebne do postawienia diagnozy.

Oczywiście badaniu każdego przypadku wysokiej śmiertelności loch powinna towarzyszyć sekcja zwłok loch, które padły. Rozróżnienie między problemem kulawizny wynikającym ze złamań a procesem zakaźnym nie jest łatwe bez obejrzenia zmian, to samo dotyczy problemów z płucami, sercem lub układem pokarmowym.

Niestety, zbyt często wykonuje się bardzo małą liczbę sekcji zwłok, co stwarza ryzyko, że nie reprezentują one głównego problemu, prowadząc do błędnych diagnoz, które tylko marnują czas i narażają lochy na ryzyko.