Klasyczny pomór świń

Klasyczny pomór świń jest jedną z najważniejszych chorób wirusowych świń. Jest to choroba systemowa i w większości krajów podlega obowiązkowi zgłaszania.

Inne nazwy: CSF

Więcej informacji o diagnostyce laboratoryjnej

Pomór klasyczny świń jest wywoływany przez pestiwirusa związanego z wirusową biegunką bydła i chorobą graniczną. Jest wiele szczepów o zróżnicowanej zjadliwości. Objawy kliniczne są bardzo podobne do afrykańskiego pomoru świń i wielu innych, powszechnie występujących chorób, takich jak salmonelloza; dlatego konieczne jest wykonanie diagnostyki laboratoryjnej. Kontrola obejmuje wybijanie ognisk lub w ostateczności, szczepienia. Podobnie jak w przypadku wirusa afrykańskiego pomoru świń, ten wirus również może przetrwać przez bardzo długi czas w mrożonych tuszach.

Prosięta ssące

• Wymioty.
• Biegunka.
• Zaburzenia koordynacji.
• Zapalenie spojówek.
• Wysoka gorączka.
• Nagła śmierć.
• Wady rozwojowe.
• Prosięta są bardzo słabe przy urodzeniu (wrodzona drżączka).

Lochy

• Spadek apetytu.
• Wysoka gorączka.
• Ronienia.
• Wzrost odsetka prosiąt martwo urodzonych.
• Wzrost odsetka zmumifikowanych płodów.
• Drgawki.
• Zaburzenia koordynacji.
• Biegunka.
• Ogólne zaburzenia rozrodcze.
• Niebieskawe zabarwienie skóry.

Prosięta odsadzone i tucz

• Zwierzęta są osowiałe- głowy opuszczone w dół.
• Przestają jeść.
• Biegunka.
• Wydzielina z oczu.
• Ciągła, wysoka gorączka.
• Objawy nerwowe.
• Drgawki.
• Zaburzenia koordynacji.
• Niebieskawe zabarwienie skóry.
• Wysoka śmiertelność.

• Wirus przenosi się przez świnie zakażone lub nosicieli poprzez wypływ z nosa, jamy ustnej, mocz i kał. Jest bardzo zaraźliwy.
• Do stada może zostać zawleczony także ze skażonym mięsem (poprzez nieugotowaną wieprzowinę lub wędzonki).
• Do transmisji mechanicznej dochodzi często przez obuwie, odzież itd.
• Jednoczesne zakażenie wirusem PRRS.

Więcej informacji o diagnostyce laboratoryjnej

• Typowe zmiany anatomopatogoliczne obejmują silne przekrwienie węzłów chłonnych, ogniska martwicy w śledzionie, punkcikowate wybroczyny w nerkach i tak zwane butony ( wrzody) w jelitach.
• We wszystkich przypadkach podejrzenia choroby diagnoza powinna być potwierdzona badaniem laboratoryjnym.
• Diagnostyka laboratoryjna obejmuje identyfikację antygenu wirusa, izolację wirusa i obecność przeciwciał w surowicy. W większości krajów CSF podlega obowiązkowi zgłaszania.
• Zakażenie wirusem wywołującym wirusową biegunkę bydła i chorobę graniczną może dawać fałszywie dodatnie wyniki.

• Szczepienia są skuteczne na obszarach enzootycznych i w regionach, gdzie istnieje wysokie ryzyko zakażenia, mogą być one obowiązkowe.
• Większość krajów wolnych od choroby nie uwzględnia szczepień w swoich krajowych programach eradykacji CSF i z reguły są one zabronione.
• Na obszarach, gdzie CSF występuje endemicznie zwykle szczepi się prosięta w wieku dwóch tygodni. Prosięta urodzone przez zaszczepione matki są szczepione w wieku 8 tygodni.  Takie postępowanie skutkuje wypieraniem wirusa z danego obszaru.
• Kraje, które są wolne od CSF zapobiegają wprowadzenia wirusa zza granicy, z krajów gdzie występuje CSF, kontrolując import świń i produktów wieprzowych, chyba że zostały one poddane odpowiedniej obróbce. Dodatkowo frakcje organiczne odpadków, które mogą zawierać produkty mięsne muszą zostać sterylizowane wysoka temperaturą.