0
Gryzienie ogonów jest poważnym wyzwaniem w zakresie zdrowia i dobrostanu w komercyjnej produkcji świń. Dieta jest jednym z sześciu głównych czynników ryzyka zaproponowanych przez Komisję Europejską (Komisja, 2016). Badania prowadzone w ostatniej dekadzie ujawniły złożoną, dwukierunkową komunikację pomiędzy mikrobiotą jelitową, zdrowiem jelit i mózgiem, wpływającą na nastrój i zachowanie poprzez tzw. oś mikrobiota-jelita-mózg. Na tę oś wpływają różne czynniki, z których dieta odgrywa główną rolę, a zatem może ona zapewnić wgląd w złożoną etiologię gryzienia ogonów. Indywidualne różnice w równowadze osi mikrobiota-jelita-mózg mogą wyjaśniać, dlaczego pewne czynniki ryzyka prowadzą do gryzienia ogonów w niektórych fermach/placówkach, a w innych nie. Niniejszy przegląd ma na celu połączenie aktualnych badań nad osią mikrobiota-jelita-mózg ze znanymi i proponowanymi dietetycznymi czynnikami ryzyka obgryzania ogonów. Powiązania te są nadal w dużej mierze nieudowodnione, ale mogą stanowić podstawę do przyszłych badań mających na celu interwencje dietetyczne ograniczające gryzienie ogonów.
Przegląd ten sugeruje, że dietetyczne czynniki ryzyka obgryzania ogonów to zbyt mała i zbyt duża podaż białka (w tym tryptofanu), brak sytości, drobny rozmiar cząstek paszy, niska zawartość włókna pokarmowego i ograniczona liczba miejsc do karmienia. Postawiliśmy hipotezę, że te czynniki mogą powodować stres społeczny, wrzody żołądka, dysbiozę mikrobioty jelitowej, zaburzenia nabłonka jelitowego i wpływać na wrażliwość zwierzęcia na stres poprzez oś mikrobiota-jelita-mózg, co może kumulatywnie prowadzić do gryzienia ogona. Główne sugerowane ścieżki to metabolity mikrobiomu jelitowego indukujące zachowania chorobowe wywołane cytokinami (tj. aktywacja immunologiczna) lub przesunięcie metabolizmu tryptofanu-serotoniny (związane z lękiem i depresją). Dalej stawiamy hipotezę, że odpowiednie poziomy aminokwasów, w tym tryptofanu i włączenie do diety pewnych włókien pokarmowych, przekraczających poziomy w standardowych dietach, może stymulować ustanowienie korzystnej mikrobioty jelitowej (np. różnorodność mikrobiologiczna i bakterie produkujące krótkołańcuchowe kwasy tłuszczowe), które chronią przed zapaleniem i zwiększają odporność na stres. Podczas gdy leczenie antybiotykami jest użytecznym narzędziem do zwalczania obecności potencjalnie specyficznych bakterii, które stanowią ryzyko gryzienia ogonów, może ono jednocześnie zaburzać równowagę mikrobiomu jelitowego, co z kolei zwiększa ryzyko gryzienia ogonów.
Podsumowując, podczas gdy gryzienie ogonów jest wieloczynnikowe, sugerujemy, że brak równowagi na osi mikrobiota-jelita-mózg, modulowany poprzez dietę, powinien być rozważany jakoprzyczynek gryzienia ogonów, ale wymaga dalszych badań. Sugerujemy podejście do całego zwierzęcia, w tym rozważania na temat zdrowia jelit, sytości, korzystnej mikrobioty jelitowej i odpowiedniej podaży paszy, unikając stresu społecznego, aby złagodzić gryzienie ogonów.
Kobek-Kjeldager C, Schönherz AA, Canibe N, Pedersen LJ. Diet and microbiota-gut-brain axis in relation to tail biting in pigs: A review. Applied Animal Behaviour Science. 2022; 246: 105514. https://doi.org/10.1016/j.applanim.2021.105514.
